A Complete History of My Sexual Failures

A Complete History of My Sexual Failures

Britse films zijn schaars op BitTorrent maar nu heb ik er twee achter elkaar gezien: How to Lose Friends and Alienate People en A Complete History of My Sexual Failures. De laatste is een persoonlijke documentaire van Chris Waitt. Nou ja, documentaire, iedereen speelt weliswaar zichzelf maar er zijn wel degelijk scenes in, eh, scene gezet. Waitt vraagt zich af waarom vriendinnen hem altijd dumpen en zoekt zijn exen op. Doet denken aan High Fidelity met John Cusack maar dan in Engeland en uiteraard neerslachtiger. Waitt is een Kurt Cobain lookalike die nu nog steeds grunge is, zich op enig moment Jezus waande en ‘m niet meer omhoog krijgt. Het is moeilijk sympathie voor hem op te brengen. Je wordt als kijker heen en weer geslingerd tussen medelijden en afschuw. Je vraagt je af waarom hij uberhaupt zoveel vriendinnen heeft gehad. Maar dan komt hij op bezoek bij de belangrijkste ex, de ex waarvan hij zich nu realiseert dat ze zijn grote liefde was. Zij is verder gegaan met haar leven en bovendien zwanger. Ik zal niet verklappen hoe het afloopt, maar laat je niet van de wijs brengen van het documentaire-format. De regie zit sluwer in elkaar dan je in eerste instantie vermoedt. Knap gedaan.

Taken

Taken

‘Lekker efficient, die actie. Hou ik van’, zei m’n vriendin tijdens het kijken van Taken. De actiefilm van Pierre Morel en Luc Besson is pretentieloos en doelgericht. Liam Neeson speelt een afgezwaaide overheidsagent die al zijn skills weer uit de kast kan halen op het moment dat zijn dochter wordt ontvoerd in Parijs. Tegenstanders worden met een paar rake klappen uitgeschakeld, het gevecht met de beste bad guy duurt iets langer. De bad guys doen aan vrouwenhandel en die wordt goed naar in beeld gebracht. Je weet dat hij haar gaat redden, maar de weg er naartoe kan je eigenlijk niet lang genoeg duren, zo knap zit de film in elkaar. Taken verraste me, net als Shooter destijds. Een nieuw soort actieheld is opgestaan, een zonder kapsones, die prima gedijt naast pak ‘m beet James Bond. Heerlijk efficiente film.

Elegy

Elegy

De titel geeft al aan dat de setting somber is. Een drama rond een man op leeftijd die maar niet volwassen wil worden (lees: zich niet durft te binden) en de omgang met een vrouw half zo jong nodig heeft om met horten en stoten een soort van tot inkeer te komen. Over de cast weinig te klagen. Ben Kingsley is een vakman en Penelope Cruz een van de mooiste vrouwen uit Hollywood wiens borsten een belangrijke bijrol spelen, naast kanjers als Dennis Hopper en Patricia Clarkson. Wat wil je nog meer?

De film kreeg desalniettemin wisselende kritieken. The Dying Animal, het boek van Nobelprijs-winnaar Philip Roth waar Elegy op gebaseerd is, zou niet helemaal tot z’n recht komen. Ik heb het niet gelezen. Ik ken echter wel de dilemma’s waar de hoofdpersoon zich mee geconfronteerd ziet. En ik kan je zeggen dat Elegy die treffend neerzet. Deze film fluistert en kenschetst daarmee de intellectuele reactie op banale gevoelens. De verlamming van de rationaliteit die optreedt werkt desorienterend. Hoezeer je ook zou willen dat de film je een hint geeft in de richting van een uitweg, je krijgt ‘m niet. Terecht want die moet je zelf vinden.