Er valt zoveel te zeggen over Andor.
Hoe de prequelserie op Rogue One het stokje heeft overgenomen van The Mandalorian als het beste wat Star Wars momenteel te bieden heeft. Kuddos voor schrijver en showrunner Tony Gilroy.
Waarom vijf seizoenen helaas zijn teruggebracht tot twee. Ze doen namelijk tweeëneenhalf jaar over één seizoen opnemen, waardoor hoofdrolspeler Diego Luna te oud zou worden voor zijn rol.
Dat Star Wars dus prima zonder Jedi en lichtzwaarden kan. Stellan Skarsgård, die de spin in het web van de rebellen Luthen Rael speelt, vat de kracht van de serie misschien nog wel het mooist samen: “Andor is Star Wars voor volwassenen.”
Ik wil echter inzoomen op de opening. De allereerste aflevering van de serie zette voor mij meteen de toon. Rauw en realistisch. De setting deed me denken aan Blade Runner, mede dankzij de regen. Wat een start. Ik was meteen gegrepen door het verhaal.
Tweeëneenhalf jaar later zijn de verwachtingen voor het tweede seizoen hooggespannen. Kunnen de makers de druk aan? Hoe pik je draad weer op?
Met de beste openingsscene die ik ooit heb gezien.
De eerste aflevering van het tweede seizoen begint met het Lucasfilm-logo en de korte theme van de serie. We zien een tijdsaanduiding: “Een jaar later.” Gevolgd door “BBY 4”, het jaar 4 voor de slag om Yavin, en we horen de gong uit Andors woonplaats op Ferrix. Terwijl de gong nagalmt, is het beeld zwart. Wat wordt de allereerste scene?
En dan gaat het licht aan. Letterlijk. Tientallen lichtbakken floepen in hoog tempo achter elkaar aan in een prachtig wide shot van een hangar ter grootte van een gymzaal. Ze zijn ingeschakeld door een mecanicien die richting een TIE Avenger loopt. Een kleine, zwarte service-droid wordt wakker, laat wat bliepjes horen en begint te rijden. De mecanicien is een vrouw. We horen haar voetstappen richting het nieuwe vijandelijke gevechtsvliegtuig boven een stationair gezoem uit, waarschijnlijk een combinatie van al dat kunstmatige licht en ongetwijfeld een luchtzuiveringssysteem. Er klinkt geen muziek.
De scene duurt wel twaalf seconden en is pure cinematografie-poëzie. Nog voordat er een woord is gezegd ben ik weer aan boord van de serie.
Seizoen twee bestaat uit vier hoofdstukken van telkens drie afleveringen. Elk hoofdstuk beslaat een jaar uit het leven van Cassian Andor, richting het verhaal van Rogue One, waarin hij helpt de plannen te stelen van de Death Star. Een missie die hij niet overleeft. Dankzij die plannen weten de rebellen de Death Star te vernietigen in de slag om Yavin, de eerste grote overwinning van de rebellen.
De eerste drie afleveringen zijn om te smullen. Behalve misschien de scenes waarin Andor wordt vastgehouden door een groepje minder heldhaftige rebellen. Maar die worden weer ruimschoots goedgemaakt door Mon Mothma, dansend op een ‘banger’.
Ik ga hier heel erg van genieten.
