Films – Page 55 – Erwin van der Zande

08/12/200808/12/2008

Die Welle

Gisteren een brakke dag op de bank doorgebracht. Een hoop hele slechte films gezien die ik nog had liggen, zoals Max Payne en Babylon A.D. De enige uitzondering is Die Welle, een Duitse remake van The Wave uit 1981, over een leraar die zijn leerlingen iets bijbrengt over autocratie door een fascistische beweging te starten en te laten zien hoe ‘gewone’ mensen toch kleine nazi’s kunnen worden. Het pedagogisch gehalte is weliswaar wat hoog – echte leraren kunnen een voorlichtingskit downloaden – maar het gegeven dat Die Welle een Duitse film is, staat het verhaal toch beter.

30/11/200830/11/2008

Quantum of Solace

Gisteravond de 22e Bond gezien. Ik heb me prima vermaakt. Maar is Quantum of Solace eigenlijk wel een Bond film? Ik zag een soort Die Hard met een stuntman in de hoofdrol. Tekst heeft Daniel Craig bijna niet – nog minder dan de gemiddelde Bond volgens mij. Martini drinkt ie niet. De bloedmooie Aston Martin DBS rijdt ie meteen in het begin van de film aan gort. Met de leading Bond girl (Olga Kurylenko) gaat ie niet naar bed. Geen ‘Bond, James Bond’. Geen Q. En een hele vieze villain. Ja, ik heb een hele goede actiefilm gezien, echt petje af, en Craig is een goedgeklede, goedgesponsorde, free running blonde bikkel, maar Bond kun je deze film amper noemen. Aan de andere kant, je kunt ook zeggen dat Craig een moderne Bond is. Een die zijn one-liners en vaste drankjes en gadgets niet meer nodig heeft. Een Bond met liefdesverdriet. En eindelijk weer eens een goede theme song. Bond 2.0, ook goed.

15/11/200815/11/2008

How To Lose Friends And Alienate People

Films over kranten zijn doorgaans wat beter dan die over magazines heb ik de indruk. Denk aan All the President’s Men en The Paper bijvoorbeeld. Magazines moeten het doen met The Devil Wears Prada en How To Lose Friends And Alienate People. Het zijn ook altijd glossy magazines uit New York die centraal staan, inclusief redacteuren die net zo beroemd willen worden als de sterren waar ze over schrijven, foute deals met press agents (exclusives in ruil voor inspraak) en langbenige medewerkers met anorexia. Er is ook altijd de uitzondering, doorgaans de hoofdrolspeler, die aan het spelletje niet meedoet. Of bij nader inzien niet mee wil doen, zoals in How To Lose Friends. Het boek van Toby Young heb ik gelezen, ik maak tenslotte zelf een tijdschrift, maar heel veel is daar niet van bij gebleven. Dat zal de verfilming helaas ook niet doen. Al moet ik zeggen dat hoofdrolspeler Simon Pegg, voor wie deze film zijn doorbraak moet worden, mij gaande weg in de film wel op zijn hand kreeg. En dat telt, want je bent immers zo goed als je laatste artikel.