Brr. Deze film is geen pretje. Zeker niet als je net als ik net vader bent geworden. The Road is het verhaal van een man (Viggo Mortensen) en zijn zoon (Kodi Smit-McPhee) die als zwervers in een postapocayptisch Amerika onderweg zijn naar de kust in de hoop op enige verlossing al wordt niet duidelijk welke. Er zijn weinig mensen over, net zo min als voedsel. Er is zelfs sprake van kannibalisme. Niet echt je doorsnee feel good flick dus. Nu schijnt het boek van Cormac McCarthy, waarop de film is gebaseerd, een wonderlijk stuk proza te zijn. Ik heb het niet gelezen. Je hoort in de film de vader als voice-over en die zinnen uit het boek klinken krachtig. De film moet echter die lelijke wereld waarin het verhaal zich afspeelt laten zien. Grijze grauwigheid waarin elk sprankje menselijkheid maar geen vlam wil vatten. No Country for Old Men was ook naar een boek van McCarthy. Dijk van een film. The Road was wellicht gewoon niet zo verfilmbaar.
A Serious Man **
Tja. Je weet het nooit met de gebroeders Coen. Ze maken Miller’s Crossing, Fargo, The Big Lebowski, The Man Who Wasn’t There, No Country for Old Men en Burn After Reading. Filmgeschiedenisfilms. Maar dan maken ze ook films als O Brother, Where Art Tou, The Ladykillers en nu dus A Serious Man. Deze is naar het bijbelse verhaal van Job, een rechtvaardige man die door god op de proef wordt gesteld door tegenspoed. De film ziet er prachtig uit, de artdirection is van hoog niveau, maar A Serious Man doet het niet voor mij. Misschien ben ik niet joods genoeg. “A Serious Man is the kind of picture you get to make after you’ve won an Oscar”, schrijft Todd McCarthy in Variety. Die is raak.
The Fantastic Mr. Fox ***
The Fantastic Mr. Fox is de verfilming van Roald Dahls gelijknamige kinderboek uit 1970. Is het dan een ook een kinderfilm? Nee hoor. Ik heb anderhalf uur gefascineerd liggen kijken naar de wonderlijke poppen, decors en de stop-motion animatie. Wat een werk! The Fantastic Mr. Fox kan zo de filmschoolboeken in als voorbeeld naast The Thunderbirds, Chicken Run en Coraline. En regisseur Wes Anderson blijkt meer pijlen op zijn boog te hebben dan excentrieke personages in retrokleding.