I’ve seen the future of interactive cinema – it’s called open world gaming

Horizon Zero Dawn

Al sinds de komst van cd-i een kwart eeuw geleden lees ik over interactieve cinema. Een filmische ervaring waarin jij de koers van het verhaal bepaalt. De doorbraak is nooit gekomen. Op cd-i niet, op cd-rom niet, als website niet en ondanks dappere pogingen, zoals twee jaar geleden nog Late Shift en momenteel Mosaic van Steven Soderbergh en HBO, ook niet als app. Interactie en film lijken niet voor elkaar gemaakt. Open world games als The Legend of Zelda: Breath of the Wild of Horizon Zero Dawn voelen filmischer. Dat komt omdat interactie meer compatibel is met ruimte dan met tijd. Het verkennen van de wereld in genoemde games en tegen uitdagingen aanlopen is natuurlijker en boeiender dan het stoppen van de tijdlijn in film om een keuze voor het verhaal te maken. Als filmkijker wil je eigenlijk geen keuze maken, als gamer maak je die spelenderwijs continu.

Aanleiding voor deze hersenscheet is Horizon Zero Dawn, die ik had bewaard voor de kerstvakantie. Beste PlayStation-game van het jaar. Van 2017 welteverstaan. Kuddos, Guerrilla Games!

Game van het Jaar

De afgelopen weken heb ik amper een film gezien, serie gevolgd of boek gelezen. Ik kon maar één ding: terug naar Hyrule om mijn missie te vervolgen als Link in zijn strijd tegen het kwaad en de verlossing van prinses Zelda. Vanavond heb ik eindelijk na het terugveroveren van de vier titanen, het voltooien van liefst 120 tempelmissies, tientallen mini-missies waaronder het bouwen van een dorp, en het slechten van talloze monsters ook eindbaas Calamity Ganon verslagen met hulp van het Master Sword en het Hyrule Shield. Ik had niet eerder een Zelda-game gespeeld dus vergelijken kan ik ze niet. Als game op zichzelf kan ik kort zijn: The Legend of Zelda: Breath of the Wild voor de Nintendo Switch is een meesterwerk.

Het open world avontuur van BOTW met zijn zoektochten, puzzels, actie, flora en fauna zit zo krankzinnig goed in elkaar dat je van die plek gaat houden. Hyrule maakte op mij zo’n indruk dat ik laatst langs een bloemenlint fietste hier in Noord en meende een Fluisterkruid en Hartradijs-plant te zien staan.

Dat onderscheidt voor mij de echt hele goede games; dat je graag in die wereld bent. Jaren terug had ik dat bij titels als Quake, Age of Empires en Medal of Honor. Tegenwoordig heb ik minder tijd voor games maar pik ik juweeltjes nog graag mee; vorig jaar Firewatch en daarvoor Monument Valley. Laat van die laatste nou net een vervolg zijn verschenen…