Charlie Wilson’s War is gebaseerd op ware feiten. Welke precies weet je niet maar dat maakt ook niet uit, het verhaal van een Amerikaanse senator die in zijn eentje de strijd van de Afghanen tegen de Russen steunt met wapenleveringen, is geloofwaardig. De rokkenjagende senator, gespeeld door Tom Hanks, goochelt met miljarden en komt ermee weg. Sterker, je steunt ‘m als kijker. Het overheidsapparaat, in Nixon door Anthony Hopkins ‘het beest’ genoemd, kan ook iets goed opleveren als je de regels van het systeem kent en in de juiste commissies zit. Dat geeft op een vreemde manier een opbeurend gevoel. Philip Seymour Hoffman speelt de CIA-agent die met Hanks onder een hoedje speelt (net als Julia Roberts als Joanne Hering). Hij kreeg er een Oscar-nominatie voor. Terecht, Hoffman is uitgegroeid tot een van de beste acteurs van zijn generatie.
Oscars: Gone Baby Gone
Gone Baby Gone verraste me. Het vermiste kinderen thema is knap verwerkt tot thriller in plaats van een melodrama. Telkens wanneer je jezelf opmaakt voor het einde komt er een toegift. De film is een sterk regiedebuut van Ben Affleck en broer Casey, die de hoofdrol speelt, is in één klap volwassen. De enige Oscar-nominatie is voor beste vrouwelijke bijrol voor Amy Ryan. Ik had er eerder een gegeven voor beste screenplay.
Joran the Movie
Wat een verhaal. Peter R. de Vries pakt er goed mee uit. Ik zie er vooral een film in met als centraal figuur de vader van Joran van der Sloot. Niet Joran zelf, dat is een flat character. Zijn vader is rechter op Aruba. Die zal uiteengescheurd worden door zijn beroepsethiek enerzijds en zijn vaderinstinct anderzijds. Titelsuggestie: Recht door Zee.


