Watchmen leek me een film die je zo groot mogelijk moet zien. Pathé Arena, waar de IMAX-versie draait, is wat ver voor mij, dus het werd Pathé de Munt. Mijn verwachtingen waren neutraal. De trailer was een van de beste die ik in tijden had gezien: stemmig, grimmig, groots. Maar dat is slechts een trailer en ik ben eerder op het verkeerde been gezet. En dan is er nog Zack Snyder, de regisseur die eerder met 300 liet zien heel goed en heel mooi letterlijk een comic te kunnen verfilmen. Een film is echter geen comic.
Twee en een half uur later sta ik buiten met gemengde gevoelens. Ja, ik heb een spectaculaire film gezien. Een ode aan de graphic novel van Alan Moore. Maar ik zag ook storende missers. Missers die mij uit de flow haalde van de film.
Snyder gaat er juist prat op, maar hij heeft op een aantal punten juist te veel de comic gevolgd naar mijn idee. In de comic komen de hoofdpersonages één voor één voorbij en leren we hun geschiedenis. In de comic werkt dat prima. Lezen is doorgaans fragmentarischer. In de film werkt het niet, het verstoort de opbouw van de climax en laat je vooral de lengte van de film voelen. Snyder laat in het begin van de film zien hoe het anders had gekund, wanneer hij het tijdsbeeld neerzet in een soort samenvatting die afwijkt van de verhaallijn in de comic. Hij had beter nog vaker op die manier ingegrepen. Exemplarisch is ook het detail van de blauwe piemel van Dr. Manhattan, hét gesprek in de heren-wc direct na de film. In de comic loopt Dr. Manhattan ook dikwijls naakt rond, maar stilstaand beeld heeft een ander effect dan wanneer z’n jaapstam gaat bewegen. Het leidt af.
En dan m’n grootste doorn in het oog: de soundtrack. De film speelt zich af in de jaren tachtig, met enkele flashbacks naar eerdere decennia. Zo stemmig als de trailer was met Prophecies van Philips Glass uit Koyaanisqatsi, zo misplaatst waren naar mijn smaak de songs van Jimi Hendrix, Simon & Garfunkel en Bob Dylan in de film. Het dieptepunt was Hallelujah van Leonard Cohen tijdens de enige seksscene tussen de jonge Nite Owl en de jonge Silk Spectre. Dat nummer hoort bij Shrek en is uitermate a-seksueel. De zaal proeste het dan ook uit. Weg was weer de filmische ervaring. Snyder had beter meer van Glass gebruikt en muziek van Nine Inch Nails, Smashing Pumpkins en Muse, of juist, zoals in Donnie Darko, een hele sterke eightiessoundtrack samengesteld.
De acteurs presteerden wisselend, waarmee maar wordt aangetoond hoe belangrijk casting is bij een film met veel hoofdrolspelers. Jackie Earle Haley als Rorschach scoorde wat mij betreft het hoogst, Matthew Goode als Ozymandias het laagst.
Alles bij elkaar genomen zitten er te veel missers in om Watchmen tot The Dark Knight van 2009 te bombarderen. Watchmen is een knappe comicverfilming, maar ik vond de trailer beter.
