Surrogates – Avatars zijn in trek

Surrogates

In Surrogates blijft vrijwel iedereen thuis en stuurt zijn avatar het dagelijks leven in. Deze avatars zijn mooier, jonger en mensen kunnen zo veilig thuisblijven. Het gegeven van de avatar werpt, zoals uitgewerkt in deze film, interessante vragen op. Hoe is het om je leven te leiden via een avatar? Hoe is seks tussen avatars? Hoe vrij ben je in uiterlijk en voorkomen? Wat kosten die avatars eigenlijk? Surrogates gaat veel van zulke vragen uit de weg en vermeldt in de context alleen veilige kwesties, zoals het verdwijnen van racisme. In Surrogates staan de avatars vooral ten dienste van de plot. Het is een aardige actiethriller, veel beter in elk geval dan Gamer, met een verdienstelijke Bruce Willis, maar scenes zoals aan het einde wanneer de straten vol liggen met uitgeschakelde avatars laten zien dat er meer in had gezeten. Er zijn echter nog meer avatars onderweg, komende week in Avatar van James Cameron. Ben benieuwd.

9 – Wel naald geen draad

9

In 9 nemen mensachtige lappenpoppen het op tegen de Machine, een vorm van kunstmatige intelligentie, die verantwoordelijk is voor de genocide van de mensheid. De animatie is prachtig maar steampunk lappenpoppen in een post-apocalyptisch decor dat lijkt op een platgebombardeerd Dresden direct na WOII, vermengd met verwijzingen naar The Terminator? Beetje een vreemde mix. Maker Shane Acker sleepte in 2006 verdiend een Oscar-nominatie in de wacht voor de gelijknamige korte film, die hij nu onder begeleiding van producer Tim Burton tot speelfilm uitbouwde. De plot had echter beter gekund. Acker creƫerde met veel fantasie een wonderlijke wereld, maar laat er voornamelijk actiescenes in plaatsvinden. Jammer.

Antichrist – De idylle van de natuur

Antichrist

Antichrist is een auteursfilm, geen formulefilm. Regisseur Lars von Trier, geteisterd door een zenuwinzinking, stort zich op de relatie tussen man en vrouw en die tussen mens en natuur. Beide zijn iconen van romantische idylle, maar die worden door Von Trier ontmanteld op een even symbolische manier. De plot draait om een koppel dat net hun zoontje heeft verloren vanwege een ongeluk terwijl zij lagen te vrijen. De man, een therapeut, neemt zijn vrouw, een mislukt schrijfster, mee naar het bos om haar met haar angsten te confronteren bij wijze van rouwverwerking. Ze richten de relatie onherroepelijk ten gronde. Von Triers wereldbeeld is dat betreft weinig opbeurend: relaties zijn desastreus en de natuur genadeloos. Hij brengt dat echter wel met prachtige artdirection in beeld, met scenes die in je geheugen gegrifd blijven.