Als je de trailer bekijkt, dan ziet Drive er uit als een kandidaat voor het weinig verheffende rijtje actiefilms als Gone in Sixty Seconds en Drive Angry 3D (Amber Heard!). Maak je echter op voor een verrassing, want Drive is een gewelddadig lekkere film noir. Een niet nader genoemde jonge man is overdag stuntrijder in Hollywood en ‘s avonds een driver for hire die wordt ingeschakeld door overvallers. Hij valt voor zijn kwetsbare buurvrouw en haar zoontje. Wanneer haar man terugkeert uit de gevangenis schiet hij hem te hulp zodra nieuw gevaar zijn vrouw en kind bedreigt. Slecht idee natuurlijk.
De hoofdpersoon is het zwijgzame type, in de traditie van Marlon Brando, Clint Eastwood en Alain Delon. De rol wordt vertolkt door Ryan Rosling, die hiermee hopelijk definitief zijn verdiende doorbraak beleeft. In Drive weet hij vrijwel zonder tekst een gelaagd personage neer te zetten die je pakt. Of zoals Kimberley Jones het omschrijft in The Austin Chronicle: “The camera wants to fuck Ryan Gosling, all right, and you will, too.”
Regisseur Nicolas Winding Refn, die cultstatus verwierf met zijn Pusher films, durft in Drive ondanks Bullitt-scheurscenes en Clockwork Orange-ultraviolence het onuitgesproken gevoel voorop te zetten. Een verademing. Hij deinst ook niet terug om zich door Michael Mann te laten inspireren in hoe hij Los Angeles in beeld brengt. Beter goed gejat dan slecht bedacht.
De soundtrack tot slot is he-le-maal raak met muziek van Cliff Martinez, die zich in mijn boekje onsterfelijk maakte met de soundtrack voor de remake van Solaris, en een selectie electroclash-achtige 80s retrosongs die ik nog niet kende maar nu helemaal grijs draai.
Ik twijfelde tussen vier en vijf sterren. Drive is geen grootse film van het kaliber Inception. Toch zijn het er vijf geworden, want ik heb me in tijden niet zo filmisch verleid gevoeld. 3 november in de bios.
Ook gezien:
Senna ***
Horrible Bosses **
The Whistleblower ***
The Guard ****
