Interstellar *****

Interstellar

Na het zien van Gravity had ik het gevoel in de ruimte te zijn geweest. Christopher Nolans Interstellar gaat echter nog een paar lichtjaar verder.

De aarde is uitgeput. We moeten ons heil elders zoeken. Een oud-piloot, gespeeld door Matthew McConaughey met dik Texaans accent, ontdekt samen met zijn dochter de geheime basis van NASA. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie is underground gegaan, omdat iedereen alleen nog maar denkt aan overleven. Een verloren strijd. Hij laat zijn gezin achter en vertrekt op de belangrijkste reis die de mensheid ooit heeft ondernomen. Via een wormgat bij Saturnus arriveert de ruimte-expeditie in een verafgelegen zonnestelsel om planeten te verkennen op leefbaarheid. Een enorme zwart gat, Gargantua genaamd, beïnvloedt de tijd die de crew in het stelsel ervaart. Wat voor hen uren zijn, zijn op Aarde jaren. Keren ze nog terug en zijn ze dan op tijd om de mensheid te redden?

De beelden van de ruimtereis zijn spectaculair mooi. Bekijk de film in IMAX als je kan. De score van Hans Zimmer is spot on. (Je hoeft overigens niet bang te zijn voor een bombastische soundtrack, er zijn diverse scenes die opvallend stil zijn.) Het acteerwerk krijgt weinig ruimte maar is toereikend. De grote ster van Interstellar is de wetenschap. Theoretische natuurkunde om precies te zijn. Blijkt dat het zwarte gat en het wormgat voortkomen uit werkelijke berekeningen die hiervoor nog nooit zijn gevisualiseerd. Lees daarover meer in Bright Ideas. En check ook deze uitleg van Neil deGrasse Tyson over de vierde dimensie.

Beter dan House of Cards

True Detective

Fijne serie, House of Cards. Na een sterke opening zakt de plot echter iets weg. Ik ben op tweederde en al het gedoe rondom het personage Raymond Tusk doet het voor mij niet helemaal. Desalniettemin fijn dat het hele seizoen weer in één keer op Netflix beschikbaar is. Ik vul er de avonden mee tussen nieuwe afleveringen van The Walking Dead en True Detective. De eerste kijk ik uit gewoonte, nieuwkomer True Detective van HBO vind ik de beste serie die momenteel te zien is.

Het spel van Woody Harrelson en vooral Matthew McConaughey is genieten. Maar het is het gedoseerde schrijfwerk van bedenker Nic Pizzolatto dat True Detective zo’n bovengemiddelde serie maakt. De mistroostige sfeer die wordt opgeroepen in de zuidelijke staat Louisiana waar een offermoord twee detectives op het spoor zet van een soort satanisch sekte, is schilderachtig. De existentiële overpeinzingen van pessimist Rust (McConaughey) zijn van literair niveau. En het lijzige tempo van de serie, beetje zoals Rust zijn sigaretten rookt, wiegt je het verhaal in; luisterend naar de monologen van Rust en geïntrigeerd door The Yellow King. Heerlijke televisie die me het gevoel geeft alsof ik op een zwoele zomeravond in een schommelstoel op een porch zit. Glas lemonade in de ene hand, sigaret in de andere. Het uitzicht is wijds, de hemel roodgekleurd door de zonsondergang. Ik drink het glas leeg en pak het spannende boek weer op om het laatste daglicht nog mee te pikken.

Nina Polak noemt True Detective een kunstwerk. Helemaal mee eens.