Al sinds de komst van cd-i een kwart eeuw geleden lees ik over interactieve cinema. Een filmische ervaring waarin jij de koers van het verhaal bepaalt. De doorbraak is nooit gekomen. Op cd-i niet, op cd-rom niet, als website niet en ondanks dappere pogingen, zoals twee jaar geleden nog Late Shift en momenteel Mosaic van Steven Soderbergh en HBO, ook niet als app. Interactie en film lijken niet voor elkaar gemaakt. Open world games als The Legend of Zelda: Breath of the Wild of Horizon Zero Dawn voelen filmischer. Dat komt omdat interactie meer compatibel is met ruimte dan met tijd. Het verkennen van de wereld in genoemde games en tegen uitdagingen aanlopen is natuurlijker en boeiender dan het stoppen van de tijdlijn in film om een keuze voor het verhaal te maken. Als filmkijker wil je eigenlijk geen keuze maken, als gamer maak je die spelenderwijs continu.
Aanleiding voor deze hersenscheet is Horizon Zero Dawn, die ik had bewaard voor de kerstvakantie. Beste PlayStation-game van het jaar. Van 2017 welteverstaan. Kuddos, Guerrilla Games!
