Oscars: Charlie Wilson’s War

charliewilsonswar.jpg

Charlie Wilson’s War is gebaseerd op ware feiten. Welke precies weet je niet maar dat maakt ook niet uit, het verhaal van een Amerikaanse senator die in zijn eentje de strijd van de Afghanen tegen de Russen steunt met wapenleveringen, is geloofwaardig. De rokkenjagende senator, gespeeld door Tom Hanks, goochelt met miljarden en komt ermee weg. Sterker, je steunt ‘m als kijker. Het overheidsapparaat, in Nixon door Anthony Hopkins ‘het beest’ genoemd, kan ook iets goed opleveren als je de regels van het systeem kent en in de juiste commissies zit. Dat geeft op een vreemde manier een opbeurend gevoel. Philip Seymour Hoffman speelt de CIA-agent die met Hanks onder een hoedje speelt (net als Julia Roberts als Joanne Hering). Hij kreeg er een Oscar-nominatie voor. Terecht, Hoffman is uitgegroeid tot een van de beste acteurs van zijn generatie.

Oscars: Juno

juno.jpg

Genomineerd voor vier Oscars en dat is er geen een te veel. Wat een wonderlijk heerlijke film dit. De 16-jarige Juno, gespeeld door 20-jarige ‘natural’ Ellen Page, wordt onverwachts zwanger. En dan niks geen melodramatisch, moralistisch gedoe over tienerzwangerschappen, nee, ze houdt het kind en geeft het weg aan adoptieouders. De personages winnen het op het einde dik van het thema en dat is knap. De rest moet je vooral zelf gaan kijken.

Bee Movie

beemovie.jpg

Toch knap dat Dreamworks er telkens maar niet in slaagt het niveau van Pixar te halen. Shrek was leuk. (Deel één dan, niet om er een hele serie van te maken.) Bee Movie klonk op papier goed. Jerry Seinfeld, ik moet lachen om die man. Je ziet ‘m ook nog in beeld in de eerste twee trailers. In de film hoor je uiteraard alleen zijn stem. En die kan de film niet redden. Een rechtzaak van een bij tegen de mensen vanwege honing, ik bedoel, leuk doorgevoerd hoor de analogie en zo, maar je kunt te ver gaan.