“This is the way”

The Mandalorian

Het zat er dik in. De druk was te groot. The Rise of Skywalker, de negende en laatste Star Wars film over de Skywalker saga, heeft de torenhoge verwachtingen niet waar kunnen maken. Aan de oppervlakte krijg je 2,5 uur lang heerlijk veel actie te zien en wint uiteindelijk het goede van het kwade. Uiteraard. Maar daar direct onder zit een plot dat aan alle kanten rammelt en Star Wars canon op zijn grondvesten doet schudden.

Het is verbazingwekkend hoe Disney is omgesprongen met een van de grootste franchises in de entertainmentindustrie. De derde trilogie begon nog redelijk. The Force Awakens was in feite een remake van A New Hope, maar dan met een nieuwe jonge generatie helden en schurken. De film kende wel wat reshoots. Rogue One was een hele vermakelijke tussenfilm met boeiende backstory. Al moest een nieuwe regisseur de derde act helemaal opnieuw doen. Bij The Last Jedi ging het mis. Die film leek Star Wars een wedergeboorte te willen geven (“Burn it all”) maar verpeste het sci-fi sprookje door er Marvel-gotspe aan toe te voegen. Fans voelden zich beledigd en verraden. Tussenfilm Solo, op zichzelf best onderhoudend ondanks een regisseurwissel tijdens de productie, kreeg de rekening gepresenteerd en flopte. The Rise of Skywalker, met opnieuw een regisseurwissel, moest veel goed maken. Te veel zo blijkt. Alsof de makers vooral wilden voorkomen dat fans de film zouden haten en vergaten de film iets mee te geven om van te houden. (Nou ja, op Babu Frik na dan.)

Er is echter hoop.

Zo verdeeld als de meningen zijn over de nieuwe trilogie, zo lovend en eensgezind zijn ze over The Mandalorian. De eerste live-action Star Wars serie is het paradepaardje van Disney’s nieuwe streamingdienst Disney+. De achtdelige serie speelt zich af in de periode tussen Return of the Jedi en The Force Awakens. De keizer is verslagen (zo lijkt het), de First Order is nog niet opgestaan en Jedi zijn schaars. Een perfecte voedingsbodem om opnieuw te beginnen met een Star Wars verhaal. Dat verhaal, over een premiejager bijgenaamd ‘Mando’, is in uitzonderlijk goede handen bij het duo Jon Favreau en Dave Filoni.

Favreau is gepokt en gemazeld na zijn Iron Man en Avengers producties in de Marvel Cinematic Universe onder leiding van Kevin Feige. Filoni wordt beschouwd als de inhoudelijke erfgenaam van George Lucas, met onder andere de animatieseries The Clone Wars en Star Wars Rebels op zijn naam. Samen geven ze The Mandalorian de koers die de nieuw trilogie ontbeert. Een rechtlijnige en gedoseerde koers die getuigt van een diepgeworteld gevoel voor wat het fictieve Star Wars universum zo aantrekkelijk maakt. Met als kers op de taart het personage dat bekend staat als Baby Yoda. Internet is er dol op.

Vergeet Rian Johnson. Vergeet David Benioff en DB Weiss. Vergeet zelfs JJ Abrams. Laat Favreau en Filoni de nieuwe Star Wars films maken. De eerste staat gepland voor 2022. Seizoen 2 van The Mandalorian volgt komend najaar. “This is the way.”

Louie meets Chef’s Table

Master of None

Op speciaal verzoek van Ingeborg doe ik weer eens een update over de series die ik kijk. Directe aanleiding is het tweede seizoen van Master of None met Aziz Ansari op Netflix. Ik ben geen groot fan van Ansari als comedian. Parks & Recreation keek ik niet en een one-man show van hem heb ik eens na tien minuten stopgezet. Maar als maker van deze rom-com serie, wat een openbaring. Het eerste seizoen van Master of None was al fijn geschreven en gefilmd, met veel ruimte en geduld voor grotere levensthema’s, verpakt in een cadeaupapier van gemoedelijke grappen en een aanstekelijke obsessie voor lekker eten. In het tweede seizoen rekken Ansari en co-auteur Alan Yang die ruimte nog verder op. Het levert om in de geest van Ansari’s tik voor eten te blijven een heerlijk frisse salade op die niet zwaar op de maag ligt en verrassend voedingsrijk is. Extra punten trouwens voor het liefdesverhaallijntje tussen Dev en de fantastische Francesca.

Wat kijk ik nog meer?

The Americans. Ondergewaardeerde serie over een Russisch spionnenstel dat in de VS woont en werkt tijdens president Reagan. Bonuspunten voor Keri Russell.

Silicon Valley. Heb de nieuwe afleveringen van seizoen 4 opgespaard om dadelijk lekker door te kunnen kijken. Dat doe ik ook met seizoen 3 van Better Call Saul en seizoen 3 van Fargo.

Designated Survivor. 24 meets House of Cards. Maar dan minder goed. Zo kan ik het zuchtend praten van Kiefer Sutherland amper nog verdragen, maar ik blijf toch kijken. Gelukkig begint over anderhalve week het echte werk weer van Frank Underwood.

Morgenavond markeert de terugkeer van Twin Peaks, de wegbereider voor de nieuwe gouden jaren van televisie. Veel slechter dan The X-Files return kan het niet worden.

En dan is er nog American Gods op Amazon Prime. Nog niks van gezien – heb het niet zo op Neil Gaiman – maar goede dingen over gehoord.

Tot slot een tip: de app iShows TV. Die houdt alles voor je bij.