“This is the way”

The Mandalorian

Het zat er dik in. De druk was te groot. The Rise of Skywalker, de negende en laatste Star Wars film over de Skywalker saga, heeft de torenhoge verwachtingen niet waar kunnen maken. Aan de oppervlakte krijg je 2,5 uur lang heerlijk veel actie te zien en wint uiteindelijk het goede van het kwade. Uiteraard. Maar daar direct onder zit een plot dat aan alle kanten rammelt en Star Wars canon op zijn grondvesten doet schudden.

Het is verbazingwekkend hoe Disney is omgesprongen met een van de grootste franchises in de entertainmentindustrie. De derde trilogie begon nog redelijk. The Force Awakens was in feite een remake van A New Hope, maar dan met een nieuwe jonge generatie helden en schurken. De film kende wel wat reshoots. Rogue One was een hele vermakelijke tussenfilm met boeiende backstory. Al moest een nieuwe regisseur de derde act helemaal opnieuw doen. Bij The Last Jedi ging het mis. Die film leek Star Wars een wedergeboorte te willen geven (“Burn it all”) maar verpeste het sci-fi sprookje door er Marvel-gotspe aan toe te voegen. Fans voelden zich beledigd en verraden. Tussenfilm Solo, op zichzelf best onderhoudend ondanks een regisseurwissel tijdens de productie, kreeg de rekening gepresenteerd en flopte. The Rise of Skywalker, met opnieuw een regisseurwissel, moest veel goed maken. Te veel zo blijkt. Alsof de makers vooral wilden voorkomen dat fans de film zouden haten en vergaten de film iets mee te geven om van te houden. (Nou ja, op Babu Frik na dan.)

Er is echter hoop.

Zo verdeeld als de meningen zijn over de nieuwe trilogie, zo lovend en eensgezind zijn ze over The Mandalorian. De eerste live-action Star Wars serie is het paradepaardje van Disney’s nieuwe streamingdienst Disney+. De achtdelige serie speelt zich af in de periode tussen Return of the Jedi en The Force Awakens. De keizer is verslagen (zo lijkt het), de First Order is nog niet opgestaan en Jedi zijn schaars. Een perfecte voedingsbodem om opnieuw te beginnen met een Star Wars verhaal. Dat verhaal, over een premiejager bijgenaamd ‘Mando’, is in uitzonderlijk goede handen bij het duo Jon Favreau en Dave Filoni.

Favreau is gepokt en gemazeld na zijn Iron Man en Avengers producties in de Marvel Cinematic Universe onder leiding van Kevin Feige. Filoni wordt beschouwd als de inhoudelijke erfgenaam van George Lucas, met onder andere de animatieseries The Clone Wars en Star Wars Rebels op zijn naam. Samen geven ze The Mandalorian de koers die de nieuw trilogie ontbeert. Een rechtlijnige en gedoseerde koers die getuigt van een diepgeworteld gevoel voor wat het fictieve Star Wars universum zo aantrekkelijk maakt. Met als kers op de taart het personage dat bekend staat als Baby Yoda. Internet is er dol op.

Vergeet Rian Johnson. Vergeet David Benioff en DB Weiss. Vergeet zelfs JJ Abrams. Laat Favreau en Filoni de nieuwe Star Wars films maken. De eerste staat gepland voor 2022. Seizoen 2 van The Mandalorian volgt komend najaar. “This is the way.”

We come in peace for all mankind

De vijftigste verjaardag van de maanlanding is onderweg. Vorig jaar verscheen al First Man met Ryan Gosling als Neil Armstrong. Hele fijne film. Apollo 11 van Todd Douglas Miller mag er ook zijn. De docufilm laat 90 minuten louter ‘original footage’ zien. Er is geen verteller. Er is amper muziek. Je ziet alleen originele beelden, waaronder waanzinnige 70 mm opnames die boven water zijn gekomen en niet eerder zijn vertoond. De audio is beperkt tot communicatie tussen Mission Control Center en de drie astronauten, en een enkel commentaar uit die tijd, bijvoorbeeld van televisie-anchor Walter Cronkite. De schaarse infographics met eenvoudige lijntekeningen tonen de verschillende stadia van de 9-daagse vlucht. Het effect is alsof je de historische maanmissie in de tegenwoordige tijd beleeft. Absolute aanrader. Apollo 11 draait in diverse Nederlandse bioscopen.

I’ve seen the future of interactive cinema – it’s called open world gaming

Horizon Zero Dawn

Al sinds de komst van cd-i een kwart eeuw geleden lees ik over interactieve cinema. Een filmische ervaring waarin jij de koers van het verhaal bepaalt. De doorbraak is nooit gekomen. Op cd-i niet, op cd-rom niet, als website niet en ondanks dappere pogingen, zoals twee jaar geleden nog Late Shift en momenteel Mosaic van Steven Soderbergh en HBO, ook niet als app. Interactie en film lijken niet voor elkaar gemaakt. Open world games als The Legend of Zelda: Breath of the Wild of Horizon Zero Dawn voelen filmischer. Dat komt omdat interactie meer compatibel is met ruimte dan met tijd. Het verkennen van de wereld in genoemde games en tegen uitdagingen aanlopen is natuurlijker en boeiender dan het stoppen van de tijdlijn in film om een keuze voor het verhaal te maken. Als filmkijker wil je eigenlijk geen keuze maken, als gamer maak je die spelenderwijs continu.

Aanleiding voor deze hersenscheet is Horizon Zero Dawn, die ik had bewaard voor de kerstvakantie. Beste PlayStation-game van het jaar. Van 2017 welteverstaan. Kuddos, Guerrilla Games!